เดินทางสายวัฒนธรรมกับนายตาตีบ: วงแคน ณ ลานแปดเหลี่ยม

ผมก็เป็นสมาชิกคนหนึ่งในชมรมนาฏศิลป์และดนตรีพื้นเมือง หรือคนทั่วไปมักรู้จักในชื่อ “วงแคน” ชาว วงแคน ตั้งแต่เปิดเทอมมาทุกคนยังไม่ได้หยุดพักในเรื่องของการซ้อมและการแสดงเลย ผมก็เช่นเดียวกัน ทำกิจกรรม หลายๆอย่างมากมายจนหัวจวนจะหมุนเป็นเกรียว ทั้งทำงานของสโมสรนิสิตคณะวิศวกรรมศาสตร์ ทำงานรายวิชาส่วนตัว และยังมีงานของ วงแคน อีกอย่าง ตั้งแต่เช้าของวันที่ 7 มิถุนายน ที่ผ่านมา “กริ้ง ! ๆ ๆ” เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น “สวัสดีครับไผ่พูดครับ” “เอ่อ! ไผ่ วันที่ 12 มิถุนา มีงานแสดงที่ วิด-ลัยการเมืองเด้อ ลงมาซ้อมที่ชมรมตอนเย็นนะ” เสียงของมิว หัวหน้านาฏศิลป์ชาย “โอเค แล้วตอนเย็นเดี๋ยวไปเด้อ” ผมตอบรับอย่างยินดี

ประมาณ 5 โมงเย็นของวันนั้นผมออกเดินทางจากห้องพักกับน้องชายที่พักอยู่ด้วยกัน เพื่อที่จะไปซ้อมดนตรีและซ้อมฟ้อนที่ชมรม จากห้องพักผมถึงชมรม วงแคนที่อยู่ มอเก่า ใช้เวลาในการเดินทางประมาณ 15- 20 นาที “ฮื้ม! . .” เสียงดับเครื่องของรถมอไซด์ ที่ผมใช้เดินทางดับลง ผมก้าวเดินลงจากรถ บึ่งหน้าไปที่ห้องพระของชมรม ซึ่งเป็นห้องที่ทางชมรม ให้ความเคารพมาก

ห้องพระชมรมนาฏศิลป์และดนตรีพื้นเมือง โดยมีหลวงพ่อใหญ่วงแคน เป็นพระประธาน

พอกราบพระเสร็จ ประธานชมรมได้เรียก สมาชิกชมรมทุกคนประชุมถึงรายละเอียดในงานที่จะไปแสดง พอประชุมเสร็จ ทุกคนจึงได้แยกย้ายไปทำหน้าที่ของตนเอง ผมซึ่งได้หน้าที่ในงานนี้เป็นนาฏศิลป์ชาย ลายที่ผมได้ฟ้อนนั้นคือ “ลายเต้ยหัวโนนตาล” ผมทำการซักซ้อมพอรู้ว่าท่าไหนขึ้นก่อนหลัง ลักษณะของท่าต่างๆพอสมควรแล้ว “ไผ่ๆ ๆ” เสียงคิมเรียกผม “อีหยัง” ผมถามไปด้วยความสงสัย “ซ้อมเสร็จแล้วไป่” (ซ้อมเสร็จยัง) คิมถาม “เสร็จแล้ว” “เอ่อ มาต่อท่ารำมวยโบราณให้น้องเขาแหน่” คิมบอก ผมพยักหน้าแล้วเดินตรงไปหากลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง กลุ่มคนกลุ่มนี้คือนิสิตปี 1 ที่เข้ามาด้วยโควตาขับร้องนั่น ผมจึงบอกให้เขาหัดเดินในท่ากาเต้นก้อนขี้ไถ หรือเดินย่องในแบบรำมวยนั่นเอง เวลาประมาณเกือบ 4 ทุ่มของวันนั้น ทางประธานชมรมก็สั่งให้หยุดการซ้อมทุกอย่าง แล้วให้ทุกคนไปประชุมรวมกันที่ห้องซ้อม ในการประชุมแต่ละครั้งจะใช้เวลาประมาณ 20-30 นาทีแค่นั้นเพื่อรับทราบรายละเอียดของงาน ตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันที่ 12 มิถุนายน ซึ่งเป็นวันที่ต้องแสดง

วันนี้ทางชมรมนัดนักแสดง และนักดนตรี เวลา บ่าย 2 รวมตัวกันที่ชมรมเพื่อเตรียมของที่จะใช้ในการแสดง ผมได้ออกเดินทางจากห้องพักตั้งแต่เวลา บ่ายโมงครึ่งด้วยรถมอไซด์ กับน้องคนเดิม พอไปถึงชมรมผมก็รีบบึ่งเข้าไปห้องพระอย่างเช่นเคย หลังจากกราบพระเสร็จก็ช่วยเพื่อนจัดของเข้ากล่องเพื่อเตรียมนำไปแสดง พอดีวันนี้เป็นวันพิเศษอีกอย่าง นั่นคือ วันคล้ายวันเกิดของครูบุ๋ม นาฏศิลป์หญิงสมาชิกคนหนึ่งของชมรม ทางเพื่อนๆที่มาก่อน จึงจัดการเตรียมเค้กวันเกิดเพื่อที่จะเซอร์ไพร์ พอจัดของเสร็จเรียบร้อยทุกคนจึงช่วยกันขนของออกมาข้างนอก เพื่อเตรียมเอาขึ้นรถที่จะมารับในอีกไม่กี่นาทีที่จะถึง หลังจากขนของออกจากห้องเสร็จทุกคนพากันปูเสื่อใต้ต้นไม้หน้าชมรมนอนรอรถที่จะมารับ แต่มีคน 3-4 คนที่เดินกลับมาในห้องของชมรมอีกครั้งหนึ่งในนั้นก็มีผมด้วย พร้อมกลับออกมาด้วยเค้กวันเกิดก้อนโต ในตอนนั้นบุ๋มเจ้าของวันเกิดยังนอนเล่นไม่รู้เรื่องกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น พอพวกผมเดินมาถึงที่ที่เจ้าของวันเกิดนั่งอยู่ “1 -2 -3 แฮปปี๊เบิร์ดเดย์ ทูยู” เสียงของ องุ่น หญิงสาวผู้ถือ เค้กวันเกิดเริ่มเป็นต้นเสียง

วันนี้วันเกิดครูบุ๋มจ้า

พอเสร็จจากการกินเค้กวันเกิดเสร็จ รถสองแถวที่จะใช้ขนของไป มอใหม่ ก็มาถึงพอดี ใช้เวลาในการเดินทางจาก มอใหม่ถึง มอเก่า ประมาณ 10 นาที ถึงวิทยาลัยการเมืองการปกครอง เวลา 4 โมงเย็นทุกคนแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตนเอง นางรำก็ขนเครื่องใช้ของตนเองไปที่ห้อง D-211 นักดนตรีก็ขนของไปไว้ที่หน้าตึกวิด-ลัยการเมือง เวลาประมาณ 6 โมงเย็นเป็นเวลาเริ่มการแสดง เริ่มจากการแห่พานบายศรีสู่ขวัญ ทำการสู่ขวัญ

และบรรเลงลายบายศรีสู่ขวัญ เปิดวง เต้ยหัวโนนตาล การแสดงนี้เองที่ผมได้มีส่วนร่วมในการแสดงด้วย ในตอนที่กำลังแสดงนี้เอง ท้องของผมก็เริ่มรู้สึกปั่นป่วน ลมเบื้องบนตีกับลมเบื้องล่าง ทำให้ผมรู้สึกปวดท้องอย่างบอกไม่ถูก พอแสดงเสร็จลงมาจากเวทีอาจารย์กัณตพล ที่ปรึกษาวงแคน เดินมาหาผมแล้วถามผมว่า “ไผ่ทำไมไม่ยิ้ม” ผมเลยตอบอาจารย์ไปด้วยเหตุผลว่า “ผมปวดท้องครับอาจารย์ และอีกอย่างคือถ้าผมยิ้มผมจะมองไม่เห็นทางครับ” อาจารย์ถึงกับยิ้มออกมาด้วยความขำ การแสดงดำเนินต่อไปด้วย ฟ้อนแพรวากาฬสินธุ์ ฟ้อนลีลาวดี และตามด้วยปิดวงเป็นอันจบการแสดง การแสดงในครั้งนี้ได้รับเสียงตอบรับเป็นอย่างดีเห็นได้จาก ความสนุกของคนที่มาดู มีส่วนร่วมถึงกับลุกขึ้นฟ้อนกันเป็นจำนวนมาก